We spreken februari 2021. Acute pijn onder mijn linker schouderblad. Geen idee wat er aan de hand is maar het was pijnlijk en met momenten onhoudbaar. Dus toch maar naar de dokter. Accute aanval van Zona zo bleek. Rusten (grapjas), zalf en wat pilletjes zouden zijn werk moeten doen.
Blijf thuis, Sofie. Dat waren de woorden van de dokter. Je doet jezelf meer kwaad dan goed. Ik vroeg of ik besmettelijk was en dat was niet zo. Dus Sofie ging vrolijk door. De zalf deed zijn werk, de blaasjes minderden en de pijn ging traag weg.
We zijn intussen 2 maanden verder en ik blijf maar sukkelen met een irritante pijn in mijn schouder. Vervelend maar het houdt mij van niks tegen dus ik ga door. Er gaat geen alarmbelletje rinkelen. Tot ik 3 weken geleden thuiskwam en op de grond ineen zakte. Alle fut, elk beetje energie was weg. In de plaats kwam ademnood en een drukkende pijn op mijn borstkas. Had je mij gezegd, je test positief, ik had je geloofd. Ik geraakte niet binnen bij de huisarts dus de wachtpost gebeld. Ik moest een afspraak maken als corona patiënt wegens teveel symptomen maar kon gelukkig diezelfde avond nog gaan.
De sneltest bleek negatief maar daar zat ik, zonder adem en pijn, zoveel pijn in mijn borstkas, het straalde volledig uit naar mijn schouder. De dienstdoende dokter van spoed werd erbij geroepen en ik werd volledig onderzocht. De adem en druk werden verklaard als syndroom van Tietze. Mijn schouder ging onder de foto’s en er werd een echo genomen. Ontwrichting en volledige ontsteking van het beursslijm rond de pezen.
Vraag me niet hoe het komt want ik heb geen flauw idee. Ik ben niet gevallen, niet gebotst en bij mijn weten doe ik niet aan slaapwandelen. Ik werd goed verklaard om de dag erna te gaan werken. Mijn mond bleef achter mijn mondmasker net niet openstaan van verbazing. Ik ga door als ik kan maar nu zat ik daar, te happen naar adem en werd doodleuk naar huis gestuurd met de woorden: je bent vandaag gaan werken dus dat zal morgen ook wel lukken.
Gelukkig kon ik vrijdag al bij mijn huisarts terecht. Syndroom van Tietze werd bevestigd en is versterkt door onderliggende stress. Hij was duidelijk. Thuisblijven tot ik er volledig bovenop ben. Ik was minder enthousiast. Ik zit niet graag thuis. De muren komen op mij af. Ik kreeg andere medicatie en ook voor mijn schouder werden nieuwe pillen voorgeschreven.
Ik heb een week naar adem gesnakt toen het uiteindelijk wat beterde. Maar mijn schouder bleek de grote pijnlijke factor te zijn. Niet op kunnen liggen, arm niet hoger dan schouder kunnen heffen. Er ging een cortisone spuit in waar ik verschrikkelijk op gereageerd heb. Ik gaf bijna licht in het donker, zo rood zag mijn gezicht. Een chemische smaak in mijn mond en constant misselijk. Om nog maar te zwijgen van de druk die ik voelde. Ik heb dagen gehuild. Ik heb de mensen afgesnakt die het dichtst bij mij staan. Ik ging van bed naar zetel en omgekeerd. Eten werd een drama want mijn maag lag volledig ondersteboven van de cortisone. Ik ben intussen bijna 9 kilo kwijt. Iets wat voor velen als muziek in de oren klinkt, is voor mij echt een hel. Ik kom amper bij dus ik was zo blij toen ik eindelijk de 60kg bereikte. Het zal weer even duren voor ik daar nog geraak.
Intussen gaat het op en af. Ik ben doodop ook al lig ik meer neer dan wat anders. Maar ik wil weer buiten. Leuke dingen doen. Die kosten mij helaas heel veel moeite. Nog steeds.
Het zal lastig zij maar dit komt goed. Want ik heb ondervonden wat een steun ik achter mij heb. Het heeft mij gesterkt, het heeft mij tranen met tuiten doen huilen eens ik het besefte!
Nog even en ik ben er weer! Beloofd!