Een tijdje geleden kon je hier lezen dat we met onze mini-man tegen een aantal probleempjes opboksten. We hebben in tussentijd niet stilgezeten alleen wist ik niet zo goed wat ik moest schrijven tijdens deze “wachtperiode”.
Nu heb ik even de moed gevonden om in mijn pen te kruipen en wat gedachten en gevoelens van mij af te schrijven. En ik ga niet rond de pot draaien, het waren helse weken voor ons gezin. Wie me kent en me de afgelopen weken zag, zal waarschijnlijk denken: “Ale jong, daar heb ik niets van gezien!” Ik kan dan ook perfect alles verbergen naar de buitenwereld toe. Vorige week resulteerde dat dan ook in een mentale crash en een fameuze maagontsteking. Ik wist niet eens dat mijn maag zoveel pijn kon doen. Die maag miserie is intussen van de baan alleen ben ik nu de laatste dagen enorm draaierig alsof ik constant dronken rondloop. Ik denk dat ik een van dezer dagen de dokter nog maar eens een bezoekje breng.
Goed, om op de mini-man terug te komen. De eerste schoolweken waren op zijn zachtst uitgedrukt pittig. Terug in het schoolritme komen, was een enorme uitdaging. Na een paar dagen lag hij dan ook compleet uitgeteld op de zetel. Gelukkig kregen we direct hulp van school en CLB en was het begrip heel groot. Hij is een aantal keer met de directeur gaan praten en dat lijkt wel een schot in de roos. Het feit dat hij weet dat hij naast ons ook steeds bij hem terecht kan, doet hem duidelijk goed!
Wat niet wil zeggen dat alles nu op wieltjes loopt hier. Herinner je je nog het huiswerkdrama van verleden schooljaar? Wel, guess what? It is back, Stronger than ever! Juist ja! Van “agenda vergeten” tot “geen zin” of “huiswerkmap niet mee”, er is geen enkel excuus dat we nog niet gehoord hebben. Dat huiswerk niet willen maken, is niet omdat hij het niet kan ofzo maar het is gewoon te veel op het einde van de dag! Een hele dag geconcentreerd volgen in de klas, eist hier ’s avonds echt zijn tol. Zijn hoofdje kan dat nu eenmaal niet aan!
Structuur is dan ook essentieel geworden bij ons. We willen het hem gemakkelijk mogelijk maken dus hebben we zowat alle manieren gebruikt die we konden bedenken om hem die structuur ook aan te bieden. De meesten hebben echter gefaald.Over waarom ze faalden heb ik echter geen idee. Een aantal weken geleden zag ik bij een collega-blogger de “scrum-methode” passeren. Iets wat eigenlijk niet gebruikt wordt thuis maar in bedrijven om werknemers te stimuleren. Met veel opzoekwerk heb ik wel een en ander voor mekaar gekregen. Ik schrijf hier wel nog een aparte blog over. In essentie komt het er op naar dat er dagelijks taken aan de koelkast hangen. Wanneer die taak gedaan is, mag die verwijderd worden. Deze methode lijkt tot nu toe het beste te werken hoewel er af en toe een kaartje bij een broer of zus belandt of het kaartje wordt weg gehaald wanneer dat nog niet mag.
Naast deze kleine aanpassingen thuis is mini-man intussen onder de NMR geweest, om uit te sluiten dat er toch niets aan de hand is met zijn hersenen. Ook dit was een hele beproeving om te doen. Vijftien minuten stilliggen voor een kind is al een hele opgave, laat staan voor die van ons! Het stil liggen op zich, vond hij nog meevallen maar zijn hoofd dat moest vastliggen in een “kooitje” heeft een enorme indruk nagelaten. De resultaten waren gelukkig goed maar dat wil wel zeggen dat we onze zoektocht naar oplossingen moeten verder zetten! Als we die ooit gaan vinden…
Dikke kus, Sofie X
Eén antwoord op “Lieve kleine kerel toch.. (Update)”