Moederdag zonder mijn mama …

Mijn mama en ik, wij hadden nooit een sterke band. We trokken regelmatig samen de stad in toen ik een tiener was of we gingen iets eten maar er was nooit die klik die ik heb met mijn kinderen.

Mama en papa gingen uit elkaar toen ik 6 was, net na mijn Eerste Communie. Ik bleef bij papa. Ik heb het nooit gesnapt. Nooit begrepen waarom ze me niet meenam! Begrijp me niet verkeerd, ik was heel gelukkig bij papa. Alleen klopte het plaatje niet voor mij. Zelf zei ze altijd dat het beter was dat ik bij mijn vriendinnen bleef ipv te verhuizen naar Wallonië om daar dan een nieuwe taal te moeten leren. Tot op de dag van vandaag voelt het nog steeds niet juist!

Elf jaar geleden terwijl we op vakantie waren, kreeg ik plots een telefoontje van mijn stiefpapa (waar ze intussen ook van weg was). Hij vertelde heel kort dat mama gestorven was. Ze was gevonden in de zetel waarschijnlijk al een aantal dagen overleden. De eerste momenten besefte ik niet goed wat er net verteld was. Daarna kwam er een groot verdriet maar eenmaal gekalmeerd voelde ik eigenlijk niets meer. Veel veranderde er eigenlijk niet. Ik hoorde haar de laatste jaren sporadisch nog eens aan de telefoon maar daar hield het op. Ik had altijd het gevoel dat alles van mijn kant kwam en dat kwetste.

De laatste jaren heb ik het echter moeilijk, vind ik het lastig dat ik nooit antwoord gekregen heb op de vele vragen die ik had en nog steeds heb. Maar wat ik het lastigste vind, is dat ze haar kleinkinderen nooit heeft zien opgroeien. Dat ik nooit elke nieuwe stap in hun leven heb kunnen delen met MIJN mama.

Lieve mama,

Fijne Moederdag hierboven! Ik hoop dat je van hierboven trots bent op wie ik geworden ben, dat je kan zien wat je kleinkinderen allemaal uitspoken maar vooral hoop ik dat je rust hebt! Ik mis je! ❤️

Veel liefs, Sofie